Dit draadje gaf natuurlijk al wat hints: http://www.gummen.org/forum/showthread.php?t=1104
De Lagonda is (bijna) aangeschaft, de inschrijving is rond, een héle goede fles wijn ligt klaar om erop te proosten, en de Chinees om de hoek heeft ons een cursus voor beginners beloofd. How hard can it be?
Zonder gekheid nu. Ik weet nooit zo goed hoe je groot nieuws moet brengen, dus zeg ik het maar gewoon simpel: in 2010 rijden we de Peking to Paris (http://www.pekingparis.com). De auto is zeer waarschijnlijk de Lagonda uit bovengenoemd draadje (onderhandelingen lopen nog), maar in ieder geval een vooroorlogse auto.
Ik heb lang getwijfeld toen ik het aanbod kreeg. Want de Gobi-woestijn, Oezbekistan, Iran, kweenie. Het is natuurlijk geen rit die navigatieskills tot op tien meter nauwkeurig vereist. Ik bedoel, je rijdt Mongolië binnen, de satnav zegt: na 2500 km linksaf, en een paar dagen later rijd je Mongolië weer uit. Maar je moet wel tegen tegenslagen kunnen en vooral: sleutelen leuk vinden. Want geheid dat je auto midden in de woestijn stukgaat. Als er een zandstorm woedt. En je satelliettelefoon dus niet werkt. Zodat je tweehonderd kilometer van het basiskamp moederziel alleen moet overnachten. Wetende, dat 'niet binnen één dag repareren' gelijkstaat aan 'uit de rally liggen'. Lees het dagboek van de 2007-rit op die site maar eens. Het eerste deel is serieus hardcore. En de route in 2010 verloopt zuidelijker, door nog meer bloedhete en zanderige gebieden, dus wordt 't denk ik nog heftiger.
Maar Jana zei een maandje geleden: "Als je het niet doet, heb je er tot je dood spijt van." En daarin heeft ze natuurlijk gelijk. Dus.
In 2010 is de start: we hebben dus nog even. Om de auto te prepareren, om proef te rijden, om de conditie op te vijzelen en om een Gummen.org-sticker op het plaatwerk te plakken. Maar ik heb al weken elke avond kippenvel als ik eraan denk. Het ene moment is het zo'n gevoel dat je hebt als je pas verliefd bent. Het andere moment een ohkutohkutkutkutkutwaarbenikaanbegonnen-gevoel.
Hoe dan ook: nog even niet té hard doorvertellen. Mijn moeder weet het namelijk nog niet. En die krijgt een toeval als ze 't hoort.
De Lagonda is (bijna) aangeschaft, de inschrijving is rond, een héle goede fles wijn ligt klaar om erop te proosten, en de Chinees om de hoek heeft ons een cursus voor beginners beloofd. How hard can it be?
Zonder gekheid nu. Ik weet nooit zo goed hoe je groot nieuws moet brengen, dus zeg ik het maar gewoon simpel: in 2010 rijden we de Peking to Paris (http://www.pekingparis.com). De auto is zeer waarschijnlijk de Lagonda uit bovengenoemd draadje (onderhandelingen lopen nog), maar in ieder geval een vooroorlogse auto.
Ik heb lang getwijfeld toen ik het aanbod kreeg. Want de Gobi-woestijn, Oezbekistan, Iran, kweenie. Het is natuurlijk geen rit die navigatieskills tot op tien meter nauwkeurig vereist. Ik bedoel, je rijdt Mongolië binnen, de satnav zegt: na 2500 km linksaf, en een paar dagen later rijd je Mongolië weer uit. Maar je moet wel tegen tegenslagen kunnen en vooral: sleutelen leuk vinden. Want geheid dat je auto midden in de woestijn stukgaat. Als er een zandstorm woedt. En je satelliettelefoon dus niet werkt. Zodat je tweehonderd kilometer van het basiskamp moederziel alleen moet overnachten. Wetende, dat 'niet binnen één dag repareren' gelijkstaat aan 'uit de rally liggen'. Lees het dagboek van de 2007-rit op die site maar eens. Het eerste deel is serieus hardcore. En de route in 2010 verloopt zuidelijker, door nog meer bloedhete en zanderige gebieden, dus wordt 't denk ik nog heftiger.
Maar Jana zei een maandje geleden: "Als je het niet doet, heb je er tot je dood spijt van." En daarin heeft ze natuurlijk gelijk. Dus.
In 2010 is de start: we hebben dus nog even. Om de auto te prepareren, om proef te rijden, om de conditie op te vijzelen en om een Gummen.org-sticker op het plaatwerk te plakken. Maar ik heb al weken elke avond kippenvel als ik eraan denk. Het ene moment is het zo'n gevoel dat je hebt als je pas verliefd bent. Het andere moment een ohkutohkutkutkutkutwaarbenikaanbegonnen-gevoel.
Hoe dan ook: nog even niet té hard doorvertellen. Mijn moeder weet het namelijk nog niet. En die krijgt een toeval als ze 't hoort.
Comment