Tweet
Veel meiden hebben niks met auto's, enkele hebben iets met moderne auto's en nog veel minder hebben iets met oude auto's....en volgens mij is een meid die gek is op oude Amerikanen en Aston Martin's uniek...
Het verhaal:
Haar eerste wagen, toen ze 19 was, was een Pontiac Firebird 1980. Die werd daarna verruild voor een Pontiac Bonneville Coupe van 1965.
Maar nu heeft ze haar nickname (Aston Martine) waargemaakt...en dat met 23 jaar.
Hier kan ik dus alleen maar bewondering voor hebben!
Gr Jeroen
Het verhaal:
Haar eerste wagen, toen ze 19 was, was een Pontiac Firebird 1980. Die werd daarna verruild voor een Pontiac Bonneville Coupe van 1965.
Maar nu heeft ze haar nickname (Aston Martine) waargemaakt...en dat met 23 jaar.
Definition of an optimist...................
''A person who thinks that they can just afford to run an Aston Martin''
Bij deze is het bewezen, ik ben een rasechte optimist.
Zoals sommigen van jullie wel weten, is een tijdje geleden de Pontiac Bonneville verkocht. Sindsdien was ik zachtjes aan al een beetje aan het rondkijken naar een nieuwe hobby-auto. Ik had besloten om de zoektocht pas echt te starten in het voorjaar, maar ach, je weet hoe dat gaat winking smiley
Tijdens een van mijn vele kijkjes op Ebay, kwam ik een prachtige felblauwe Aston Martin V8 Saloon uit 1974 tegen. Er zat wat werk aan, maar de auto zag er eerlijk uit. De prijs was er ook naar.
De hoogste bieder was ik niet, maar ik besloot om de verkoper een emailtje te sturen met de vraag of hij contact met me op wilde nemen als de verkoop niet zoals gepland zou verlopen. Kleine kans dat ik daar ooit nog wat van zou horen natuurlijk.
Maar dan toch! Een week later kreeg ik een email van de verkoper. De hoogste bieder bleek een "timewaster" te zijn. Of ik nog intresse had.... Dit was m'n kans!
Na wat extra informatie en foto's opgevraagd te hebben, besloot ik de gok te nemen.
Afgelopen dinsdag was het zover. Om 4.15 uur vertrokken we richting Calais met een gehuurde oprijwagen.
Na een vrijwel probleemloze tocht richting Londen kwamen we aan bij Aston Martin specialist Nicholas Mee. Ik had met de verkoper afgesproken dat er daar een technische keuring plaats zou vinden.
Daar stond ze dan...
Wat er allemaal binnenin stond, was natuurlijk ook uiterst prettig smiling smiley
Tijdens het uitvoeren van de keuring zijn we samen met de verkoper gaan lunchen. Een mooie gelegenheid om wat meer te weten te komen over de historie van de auto.
Ze heeft een mooi Rock 'n Roll verleden, aangezien ze een tijdje in bezit is geweest van de manager van Roxy Music. Daarna werd ze verkocht aan een garagehouder, die hem tot aan zijn dood heeft gehad. Daarna heeft diens zoon (nu de verkoper) de auto geerfd.
De auto heeft de laatste 10 jaar nauwelijks gereden. Wel is ze altijd goed onderhouden geweest, en is er vorig jaar nog wat werk verricht aan het brandstofsysteem.
Uit de keuring kwamen ook geen schokkende dingen naar voren. De dorpels zijn rot, de airco is overleden, het remsysteem heeft aandacht nodig, de vering is slap, er lekt transmissie-olie en de lak is hier en daar gebarsten.
De auto is matching numbers, heeft nooit schade gehad, heeft altijd binnen gestaan, heeft weinig miles gelopen (iets meer dan 49.000) en is op het vernieuwde interieur na nog helemaal origineel.
Oftewel: Tijd om de deal rond te maken en de wagen op te laden.
Toen was het alweer rond een uur of 15.00. We zouden pas de boot hebben van 20.15, maar we besloten toch maar vast richting Dover te rijden. Dat was maar goed ook, want we kwamen in een gigantische file terecht. Onderweg natuurlijk veel bekijks met zo'n combinatie smiling smiley
Aangekomen bij de haven bleek men opeens niet meer zo makkelijk. Met deze bijzondere lading vielen we aardig op, waardoor het personeel van de ferrydienst bedacht dat we een "commercial vehicel" waren. Oftewel...we konden niet met de toeristenboot mee, en we moesten een boot later tussen de truckers parkeren. En of we even het bijbehorende commerciele tarief af wilden rekenen....
Afijn, kleine tegenslag, maarja, je wilt toch oversteken. En positief bekeken: de heenreis hebben we dus eigenlijk bijna gratis gehad, aangezien men in Calais kennelijk niet goed op had zitten letten.
Na veel vertraging kwamen we rond middernacht aan in Calais. De vermoeiende terugreis nam wat meer tijd in beslag dan de heenreis, waardoor we uiteindelijk rond 4.30 uur thuis aankwamen.
Als een echte Britse dame, vertikte de Aston Martin het om zo midden in de nacht goed te starten. Na een hoop bijpassend gefoeter lukte het gelukkig toch wel om haar veilig in de garage te rijden.
Past precies!
Nog even liefkozend een doekje over de auto heen, en dan eindelijk naar bed, na een dag van 26 uur.
Het plan is om deze winter de belangrijkste dingen aan te pakken en om voor het voorjaar de boel gekeurd en goed rijdend te hebben.
Maar nu kan ik al met gepaste trots zeggen dat ik een echte Aston Martin bezit smiling smiley
''A person who thinks that they can just afford to run an Aston Martin''
Bij deze is het bewezen, ik ben een rasechte optimist.
Zoals sommigen van jullie wel weten, is een tijdje geleden de Pontiac Bonneville verkocht. Sindsdien was ik zachtjes aan al een beetje aan het rondkijken naar een nieuwe hobby-auto. Ik had besloten om de zoektocht pas echt te starten in het voorjaar, maar ach, je weet hoe dat gaat winking smiley
Tijdens een van mijn vele kijkjes op Ebay, kwam ik een prachtige felblauwe Aston Martin V8 Saloon uit 1974 tegen. Er zat wat werk aan, maar de auto zag er eerlijk uit. De prijs was er ook naar.
De hoogste bieder was ik niet, maar ik besloot om de verkoper een emailtje te sturen met de vraag of hij contact met me op wilde nemen als de verkoop niet zoals gepland zou verlopen. Kleine kans dat ik daar ooit nog wat van zou horen natuurlijk.
Maar dan toch! Een week later kreeg ik een email van de verkoper. De hoogste bieder bleek een "timewaster" te zijn. Of ik nog intresse had.... Dit was m'n kans!
Na wat extra informatie en foto's opgevraagd te hebben, besloot ik de gok te nemen.
Afgelopen dinsdag was het zover. Om 4.15 uur vertrokken we richting Calais met een gehuurde oprijwagen.
Na een vrijwel probleemloze tocht richting Londen kwamen we aan bij Aston Martin specialist Nicholas Mee. Ik had met de verkoper afgesproken dat er daar een technische keuring plaats zou vinden.
Daar stond ze dan...
Wat er allemaal binnenin stond, was natuurlijk ook uiterst prettig smiling smiley
Tijdens het uitvoeren van de keuring zijn we samen met de verkoper gaan lunchen. Een mooie gelegenheid om wat meer te weten te komen over de historie van de auto.
Ze heeft een mooi Rock 'n Roll verleden, aangezien ze een tijdje in bezit is geweest van de manager van Roxy Music. Daarna werd ze verkocht aan een garagehouder, die hem tot aan zijn dood heeft gehad. Daarna heeft diens zoon (nu de verkoper) de auto geerfd.
De auto heeft de laatste 10 jaar nauwelijks gereden. Wel is ze altijd goed onderhouden geweest, en is er vorig jaar nog wat werk verricht aan het brandstofsysteem.
Uit de keuring kwamen ook geen schokkende dingen naar voren. De dorpels zijn rot, de airco is overleden, het remsysteem heeft aandacht nodig, de vering is slap, er lekt transmissie-olie en de lak is hier en daar gebarsten.
De auto is matching numbers, heeft nooit schade gehad, heeft altijd binnen gestaan, heeft weinig miles gelopen (iets meer dan 49.000) en is op het vernieuwde interieur na nog helemaal origineel.
Oftewel: Tijd om de deal rond te maken en de wagen op te laden.
Toen was het alweer rond een uur of 15.00. We zouden pas de boot hebben van 20.15, maar we besloten toch maar vast richting Dover te rijden. Dat was maar goed ook, want we kwamen in een gigantische file terecht. Onderweg natuurlijk veel bekijks met zo'n combinatie smiling smiley
Aangekomen bij de haven bleek men opeens niet meer zo makkelijk. Met deze bijzondere lading vielen we aardig op, waardoor het personeel van de ferrydienst bedacht dat we een "commercial vehicel" waren. Oftewel...we konden niet met de toeristenboot mee, en we moesten een boot later tussen de truckers parkeren. En of we even het bijbehorende commerciele tarief af wilden rekenen....
Afijn, kleine tegenslag, maarja, je wilt toch oversteken. En positief bekeken: de heenreis hebben we dus eigenlijk bijna gratis gehad, aangezien men in Calais kennelijk niet goed op had zitten letten.
Na veel vertraging kwamen we rond middernacht aan in Calais. De vermoeiende terugreis nam wat meer tijd in beslag dan de heenreis, waardoor we uiteindelijk rond 4.30 uur thuis aankwamen.
Als een echte Britse dame, vertikte de Aston Martin het om zo midden in de nacht goed te starten. Na een hoop bijpassend gefoeter lukte het gelukkig toch wel om haar veilig in de garage te rijden.
Past precies!
Nog even liefkozend een doekje over de auto heen, en dan eindelijk naar bed, na een dag van 26 uur.
Het plan is om deze winter de belangrijkste dingen aan te pakken en om voor het voorjaar de boel gekeurd en goed rijdend te hebben.
Maar nu kan ik al met gepaste trots zeggen dat ik een echte Aston Martin bezit smiling smiley
Gr Jeroen
Comment