Tweet
Oeps... Ik wilde dit draadje wat opschonen, maar gooide de hele draad per ongeluk weg.
Mijn excuses Ard!
Gelukkig had ik alles wel even bewaard.
Hierbij dus het verhaal van Ard :
"Op 18 mei 2008 's avonds overleed Arlette Schlumpf-Naas, de weduwe van Fritz Schlumpf, op 76 jarige leeftijd. Deze dappere en strijdbare vrouw had haar gouden jaren samen met haar man tot 1977 en in de jaren daarna vocht ze samen met Fritz tegen het onrecht dat hen was aangedaan door de Franse Overheid, het Franse rechtssysteem, de bourgoisie van Mulhouse, de vakbonden en de pers. Het was een intrige tegen hen veroorzaakt door jaloersheid, onrechtvaardigheid en opgehitste arbeiders. Het bankroet van de textielfabrieken van Schlumpf kwam voor de vakbonden en de opkomende socialisten in Frankrijk als een geschenk uit de hemel om te bewijzen, dat de slechte economie de schuld was van het grootkapitaal. Gemakshalve vergat men te vermelden, dat de gehele textielindustrie in West-Europa onder zware druk stond als gevolg van de lage lonen in Azië. Overal in Europa moesten texielfbrieken hun poorten sluiten. Wat daarna met de Schlumpfs gebeurde was ronduit schandalig. Naar mijn mening zouden de Franse regering, het Franse rechtssysteem, de vakbonden en de toenmalige pers postuum nog hun verontschuldigingen aan moeten bieden aan de Schlumpfs. In 1977 en de roerige jaren daarna werden hun heel veel privé-eigedommen, waaronder de totale autocollectie van Fritz, ontnomen.
Op 18 april 1992 overleed Fritz Schlumpf als een teleurgesteld man op 86-jarige leeftijd. Met onverminderde energie en gedrevenheid vocht Arlette daarna verder voor de rehabilitatie van de familie. In 1999 kreeg ze als een soort zoenoffer van de Franse regering de Malmerspach collectie terug; 62 auto's, die in 1964 al in hun bezit waren, maar in 1977 - toen de regering ze afnam - nog niet gerestaureerd waren. Er zaten 17 Bugattis bij. In 22 jaar, dat de Franse regering de collectie onder haar hoede had, zijn er veel onderdelen gestolen en zelfs een complete Alfa 6C2500 Cabriolet. Arlette sloeg de auto's in 1999 op in een loods in Wertolsheim, waar ze tot 6 weken naar haar dood gestaan hebben. Voor haar dood sprak ze met de Nederlander Jaap Braam Ruben en de Fransman Bruno Vendiesse en kwam met hen overeen, dat zij na haar dood de auto's mochten kopen. Ze vroeg om het mooiste gedeelte van de collectie bij elkaar te houden. Jaap en Bruno hielden woord. Dertig van de auto's zijn naar Amerika verkocht, waar ze geestaureerd gaan worden en dan in een museum worden tentoongesteld. Jaap en Bruno verplaatsten de auto's van Wertolsheim naar een klein plaatsje dicht bij de Belgische grens in Frankrijk, waar ze nu op transport staan te wachten in een fabriekshal.
Op maandag 28 juli had ik van Jaap en Bruno toestemming om samen met mijn zoon de collectie te gaan filmen en fotograferen. Omdat ik me al een tijdje bezighoud met de affaire Schlumpf was het voor mij best wel een beetje emotioneel om oog in oog met de collectie te komen staan, waar Arlette ruim 20 jaar als een leeuwin voor had gevochten. Er waren zelfs nog enige auto's uit de collectie van William Shakespear bij. Deze auto's keren dus na 44 jaar naar de Verenigde staten terug.
Rekening houdend met de diefstallen in de 22 jaar, dat de Franse overheid voor deze auto's moest zorgen, bevinden zich de meeste auto's nog in goede conditie. Zeker als je bedenkt, dat de meesten onberoerd stilgestaan hebben sinds 1964. In eerste instantie heb ik eens rustig rondgelopen tussen de auto's me bewust van het enorme gevecht, dat deze kleine Franse vrouw hiervoor heeft moeten strijden. En het ging haar eigenlijk niet om deze collectie, maar om de rehabilitatie van haar man. Het terugkrijgen van deze auto's en haar gevecht voor het feit, dat het museum in Mulhouse de naam van haar overleden man draagt, dwingt althans bij mij veel respect af. En dit voelde ik meer dan ooit ten ik tussen deze wagens liep. Het doet me dan ook deugd, dat dertig van deze wagens in Amerika gerestaureerd worden en dan als monument voor Fritz Schlumpf, maar vooral voor Arlette worden tentoongesteld. Dit is niet zomaar een collectie. Hier zit een tragische geschedenis achter. Ik ben samen met mijn zoon en anderen al enige tijd bezig de ware geschiedenis rond de affaire Schlumpf boven water te krijgen. En van wat we iedere keer weer vinden wrden we niet vrolijk. Als ons onderzoek - we zijn bijvoorbeeld ook alle rechtzaken tegen Fritz Schlumpf aan het napluizen - af is zullen we er een boek over schrijven en de familie Schlumpf rehabiliteren, zoals we dat ook met Michel Dovaz gedaan hebben in ons boek, dat in oktober verschijnt.
Ik ben er trots op, dat ik deze unieke collectie nog heb mogen zien voor de restauratie en voor het vertrek naar de US. Jaap en Bruno bedankt. Jullie hebben respect getoond voor Arlette en dat voor laten gaan op het veilen van de auto's, dat stellig meer opgebracht zou hebben.
Ard"
Mijn excuses Ard!
Gelukkig had ik alles wel even bewaard.
Hierbij dus het verhaal van Ard :
"Op 18 mei 2008 's avonds overleed Arlette Schlumpf-Naas, de weduwe van Fritz Schlumpf, op 76 jarige leeftijd. Deze dappere en strijdbare vrouw had haar gouden jaren samen met haar man tot 1977 en in de jaren daarna vocht ze samen met Fritz tegen het onrecht dat hen was aangedaan door de Franse Overheid, het Franse rechtssysteem, de bourgoisie van Mulhouse, de vakbonden en de pers. Het was een intrige tegen hen veroorzaakt door jaloersheid, onrechtvaardigheid en opgehitste arbeiders. Het bankroet van de textielfabrieken van Schlumpf kwam voor de vakbonden en de opkomende socialisten in Frankrijk als een geschenk uit de hemel om te bewijzen, dat de slechte economie de schuld was van het grootkapitaal. Gemakshalve vergat men te vermelden, dat de gehele textielindustrie in West-Europa onder zware druk stond als gevolg van de lage lonen in Azië. Overal in Europa moesten texielfbrieken hun poorten sluiten. Wat daarna met de Schlumpfs gebeurde was ronduit schandalig. Naar mijn mening zouden de Franse regering, het Franse rechtssysteem, de vakbonden en de toenmalige pers postuum nog hun verontschuldigingen aan moeten bieden aan de Schlumpfs. In 1977 en de roerige jaren daarna werden hun heel veel privé-eigedommen, waaronder de totale autocollectie van Fritz, ontnomen.
Op 18 april 1992 overleed Fritz Schlumpf als een teleurgesteld man op 86-jarige leeftijd. Met onverminderde energie en gedrevenheid vocht Arlette daarna verder voor de rehabilitatie van de familie. In 1999 kreeg ze als een soort zoenoffer van de Franse regering de Malmerspach collectie terug; 62 auto's, die in 1964 al in hun bezit waren, maar in 1977 - toen de regering ze afnam - nog niet gerestaureerd waren. Er zaten 17 Bugattis bij. In 22 jaar, dat de Franse regering de collectie onder haar hoede had, zijn er veel onderdelen gestolen en zelfs een complete Alfa 6C2500 Cabriolet. Arlette sloeg de auto's in 1999 op in een loods in Wertolsheim, waar ze tot 6 weken naar haar dood gestaan hebben. Voor haar dood sprak ze met de Nederlander Jaap Braam Ruben en de Fransman Bruno Vendiesse en kwam met hen overeen, dat zij na haar dood de auto's mochten kopen. Ze vroeg om het mooiste gedeelte van de collectie bij elkaar te houden. Jaap en Bruno hielden woord. Dertig van de auto's zijn naar Amerika verkocht, waar ze geestaureerd gaan worden en dan in een museum worden tentoongesteld. Jaap en Bruno verplaatsten de auto's van Wertolsheim naar een klein plaatsje dicht bij de Belgische grens in Frankrijk, waar ze nu op transport staan te wachten in een fabriekshal.
Op maandag 28 juli had ik van Jaap en Bruno toestemming om samen met mijn zoon de collectie te gaan filmen en fotograferen. Omdat ik me al een tijdje bezighoud met de affaire Schlumpf was het voor mij best wel een beetje emotioneel om oog in oog met de collectie te komen staan, waar Arlette ruim 20 jaar als een leeuwin voor had gevochten. Er waren zelfs nog enige auto's uit de collectie van William Shakespear bij. Deze auto's keren dus na 44 jaar naar de Verenigde staten terug.
Rekening houdend met de diefstallen in de 22 jaar, dat de Franse overheid voor deze auto's moest zorgen, bevinden zich de meeste auto's nog in goede conditie. Zeker als je bedenkt, dat de meesten onberoerd stilgestaan hebben sinds 1964. In eerste instantie heb ik eens rustig rondgelopen tussen de auto's me bewust van het enorme gevecht, dat deze kleine Franse vrouw hiervoor heeft moeten strijden. En het ging haar eigenlijk niet om deze collectie, maar om de rehabilitatie van haar man. Het terugkrijgen van deze auto's en haar gevecht voor het feit, dat het museum in Mulhouse de naam van haar overleden man draagt, dwingt althans bij mij veel respect af. En dit voelde ik meer dan ooit ten ik tussen deze wagens liep. Het doet me dan ook deugd, dat dertig van deze wagens in Amerika gerestaureerd worden en dan als monument voor Fritz Schlumpf, maar vooral voor Arlette worden tentoongesteld. Dit is niet zomaar een collectie. Hier zit een tragische geschedenis achter. Ik ben samen met mijn zoon en anderen al enige tijd bezig de ware geschiedenis rond de affaire Schlumpf boven water te krijgen. En van wat we iedere keer weer vinden wrden we niet vrolijk. Als ons onderzoek - we zijn bijvoorbeeld ook alle rechtzaken tegen Fritz Schlumpf aan het napluizen - af is zullen we er een boek over schrijven en de familie Schlumpf rehabiliteren, zoals we dat ook met Michel Dovaz gedaan hebben in ons boek, dat in oktober verschijnt.
Ik ben er trots op, dat ik deze unieke collectie nog heb mogen zien voor de restauratie en voor het vertrek naar de US. Jaap en Bruno bedankt. Jullie hebben respect getoond voor Arlette en dat voor laten gaan op het veilen van de auto's, dat stellig meer opgebracht zou hebben.
Ard"
Comment