Vanmorgen dus, draai vanaf de rotonde net buiten het dorp de bundesstraße op, accelereer rustig naar 100 en tijdens het accelereren zit er heel de tijd iemand vlak achter me; een 206 zo te zien. 100 bereikt. Blijft vlak achter me, net ff wat te dichtbij. Paar keer remlichten laten oplichten zonder te remmen. Komt nog dichterbij rijden. Zal wel, gebeurt vaker, moet zeker volgende afslag hebben.
Nee. Blijft heel dicht erachter rijden. Paar keer wat meer remmen (voorzichtig uiteraard), ff sproeien. Niks, nada. Alleen nog maar dichter erop, dat je koplampen bijna niet meer ziet. Dan komt er een 70 bord en de volgende afslag. Ik rem stevig terug naar 70. Tijdens remmen blijft de afstand minimaal. (Ik zit me ondertussen al redelijk op te vreten...) Dan maar stevig doortrekken weer naar 100 na einde 70. Ook tijdens dat blijft de afstand minimaal (nog steeds zodanig dat ik af en toe de koplampen echt niet meer zie), zo gaat het nog een paar kilometer door. Heb al een paar keer groot licht gehad ondertussen en zat me mentaal al voor te bereiden op een aanrijding. Minste wat er te verwachten was, was tandjes tuffen bij het eerstvolgende stoplicht. Ik heb denk ik al 25 jaar niet meer gevochten, het moest maar weer eens. Dit was echt levensgevaarlijk. Uiteindelijk word ik ingehaald en krijg nog een snij-actie en stevige braketest vlak voor mijn neus (die had ik verwacht dus dat ging goed). Het was donker, dus kon de bestuurder niet zien. Maar kenteken had ik nu. En dus gaat het nog een staartje krijgen.
Ik zie ondertussen dat het na inhalen bij de volgende precies zo verder gaat en bij de diegene die daar weer voor rijdt, precies zo. Ik rij er vervolgens ff naast nadat we de snelweg op waren gegaan. Bleek het een vrouw te zijn... Daar gaan we dus geen matpartij van maken, laat verder maar...
Maar hier ga ik werk van maken. Ik voel me redelijk veilig in een 5-touring met tig airbags, maar ze gaat dus bij iedereen zo te werk en een zekere Uno rijdt ook op die weg...
Ik ben nog een tikkie opgefokt moet ik zeggen. Was het een vent geweest, dan had ik hem gevolgd tot waar z'n werk woont. Dat verhaal wou ik wel eens horen. Nu mag de politie het verder oplossen...
Nee. Blijft heel dicht erachter rijden. Paar keer wat meer remmen (voorzichtig uiteraard), ff sproeien. Niks, nada. Alleen nog maar dichter erop, dat je koplampen bijna niet meer ziet. Dan komt er een 70 bord en de volgende afslag. Ik rem stevig terug naar 70. Tijdens remmen blijft de afstand minimaal. (Ik zit me ondertussen al redelijk op te vreten...) Dan maar stevig doortrekken weer naar 100 na einde 70. Ook tijdens dat blijft de afstand minimaal (nog steeds zodanig dat ik af en toe de koplampen echt niet meer zie), zo gaat het nog een paar kilometer door. Heb al een paar keer groot licht gehad ondertussen en zat me mentaal al voor te bereiden op een aanrijding. Minste wat er te verwachten was, was tandjes tuffen bij het eerstvolgende stoplicht. Ik heb denk ik al 25 jaar niet meer gevochten, het moest maar weer eens. Dit was echt levensgevaarlijk. Uiteindelijk word ik ingehaald en krijg nog een snij-actie en stevige braketest vlak voor mijn neus (die had ik verwacht dus dat ging goed). Het was donker, dus kon de bestuurder niet zien. Maar kenteken had ik nu. En dus gaat het nog een staartje krijgen.
Ik zie ondertussen dat het na inhalen bij de volgende precies zo verder gaat en bij de diegene die daar weer voor rijdt, precies zo. Ik rij er vervolgens ff naast nadat we de snelweg op waren gegaan. Bleek het een vrouw te zijn... Daar gaan we dus geen matpartij van maken, laat verder maar...
Maar hier ga ik werk van maken. Ik voel me redelijk veilig in een 5-touring met tig airbags, maar ze gaat dus bij iedereen zo te werk en een zekere Uno rijdt ook op die weg...
Ik ben nog een tikkie opgefokt moet ik zeggen. Was het een vent geweest, dan had ik hem gevolgd tot waar z'n werk woont. Dat verhaal wou ik wel eens horen. Nu mag de politie het verder oplossen...
Comment