Tweet
Kom net terug van Antwerpen met de BMW, lege autosnelwegen, hier en daar een gezinscontainer om het interessant te houden, Eagle F1's plakken voorbeeldig, de weg staat droog en de bandenslijtage is bijna illegaal, dat betekent dus veel grip.
Lekker doortrekken in zijn 4 tot 170, doorschakelen en vol op het gas tot 210. Niet afgeven als er een container op de rechterbaan rijdt, maar gewoon er langs blazen, de 2.8 op 5.500 toeren draait als en zonneke, het chassis vertaalt de weg feilloos, de ophanging houdt de weg in een houdgreep. Tunnelvision en gewoon verder rijden ....
Afzakken tot 140 net voor Zoersel waar ze kunnen staan flitsen, om dan terug te schakelen en opnieuw naar de 215 te gaan, je denkt wel aan het gevaar, aan een klapband of aan een obtakel op de weg, maar het is maar voor efkes, dus je probeert je geluk. Misschien een minuut op 215 hangen, voelen dat de motor zich absoluut niet gestresseerd voelt, weten dat je nog een goeie 1.000 toeren verder kan, maar het niet doen. Terugzakken naar 170 en dan 120 om de afrit te pakken.
Parkeren voor je huis, uitstappen en de banden aanvoelen, warm maar niet heet, tikkende uitlaat, druk op de knop en *bliep* de auto staat vast.
Ondertussen weet je dat hij niet veel langer mee gaat gaan - 198.000 op de teller vandaag, en wat komt er dan? Een milieuvriendelijke burgerbak, een gezinscontainer voor comfort en opbergmogelijkheden, een gruwelijk zware SUV die tot het einde der werelden kan rijden, maar dit helaas tegen 120kmph, een electromobiel met een SciFi dashboard, een gecompromitteerde diesel? Het stemt me triest .... de combinatie van een goed chassis, een mooie motor, de juiste afstelling (als die er al is) en de goeie banden, plus de goesting om effectief eens de grens - 15% op te zoeken, damn, dat ga ik missen als de 328 weggaat. Dat gevoel, die sensatie, de verbondenheid met de machine ... dat is waar het om gaat. Laten we dat niet vergeten ....
Lekker doortrekken in zijn 4 tot 170, doorschakelen en vol op het gas tot 210. Niet afgeven als er een container op de rechterbaan rijdt, maar gewoon er langs blazen, de 2.8 op 5.500 toeren draait als en zonneke, het chassis vertaalt de weg feilloos, de ophanging houdt de weg in een houdgreep. Tunnelvision en gewoon verder rijden ....
Afzakken tot 140 net voor Zoersel waar ze kunnen staan flitsen, om dan terug te schakelen en opnieuw naar de 215 te gaan, je denkt wel aan het gevaar, aan een klapband of aan een obtakel op de weg, maar het is maar voor efkes, dus je probeert je geluk. Misschien een minuut op 215 hangen, voelen dat de motor zich absoluut niet gestresseerd voelt, weten dat je nog een goeie 1.000 toeren verder kan, maar het niet doen. Terugzakken naar 170 en dan 120 om de afrit te pakken.
Parkeren voor je huis, uitstappen en de banden aanvoelen, warm maar niet heet, tikkende uitlaat, druk op de knop en *bliep* de auto staat vast.
Ondertussen weet je dat hij niet veel langer mee gaat gaan - 198.000 op de teller vandaag, en wat komt er dan? Een milieuvriendelijke burgerbak, een gezinscontainer voor comfort en opbergmogelijkheden, een gruwelijk zware SUV die tot het einde der werelden kan rijden, maar dit helaas tegen 120kmph, een electromobiel met een SciFi dashboard, een gecompromitteerde diesel? Het stemt me triest .... de combinatie van een goed chassis, een mooie motor, de juiste afstelling (als die er al is) en de goeie banden, plus de goesting om effectief eens de grens - 15% op te zoeken, damn, dat ga ik missen als de 328 weggaat. Dat gevoel, die sensatie, de verbondenheid met de machine ... dat is waar het om gaat. Laten we dat niet vergeten ....
Comment