Tweet
De afgelopen decennia hebben gemeenten er veel aan gedaan om de kleine ondernemende garagisten uit de woonbuurten te verdrijven naar de karakterloze industrieterreinen die ons land rijk is. Daar verrezen grote glazen, aluminium en betonnen paleizen, hier en daar voorzien van een strookje fraai metselwerk. Je kon er parkeren, de garage had opeens ruimte om je auto zonder kunst en vliegwerk op de brug te rijden en je mocht wachten met een kop automatenkoffie zonder caffeine in de wachtruimte terwijl je auto met een zogenaamd chirurgische precisie werd verholpen van zijn of haar kwalen.
Vervolgens kreeg je een factuur met daarop uurtarieven en materiaalkosten die voorraden, rente van de bedrijfshypotheek en de afschrijving van de vele nieuwe bedrijfsmiddelen die zijn aangeschaft. De mensen uit de buurt, die zochten naar een nieuwe garage. Een aantal bestaande klanten lieten zich verleiden om de moeite te nemen om naar dat saaie industrieterrein af te reizen, met hun kapotte auto. Bij gebrek aan beter.
Hier en daar zie je nog een garagebedrijfje zitten die de verleiding heeft weerstaan van 'nieuw is altijd beter en vernieuwing is vooruitgang'. Gelukkig maar, want garagebedrijfhouders zijn vaak simpele ondernemers en prachtige vaklui. En in beide zit hun kracht. Die moet je niet weghalen uit woongebieden, die horen daar thuis. Er is ook behoefte aan. Dat buren dat niet altijd leuk vinden, door parkeerdrukte, geluidsoverlast of andere onaangename bijzaken, dat maakt niet uit. Mensen moeten minder zeuren, want ook die mensen hebben onderhoud nodig voor hun auto. En zelfs de grootste anti-autofanaat, heeft een auto en zal het met me eens zijn dat die paar kilometer rijden naar het professionele garagebedrijf, teveel is.
Anyway, we zitten in een economische crisis. En wat gebeurt er. Mensen gaan op de kleintjes letten. En er is sprake van een stukje gunnen.
Ben je bij dat grote nieuwe bedrijf altijd goed en vriendelijk geholpen? Tuurlijk wel, maar je mist de directe benadering, de klantgerichtheid, het meedenken en vooral de echte sleutelkunsten van de man met vette klauwen en een peuk in zijn mondhoek. Je mist de versgezette koffie, de Wurth poster aan de muur, de krappe garage waarin je je kont net kunt keren en waar je zo nu en dan struikelt over een snoer, een uitstekend deel van de brug of je hoofd stoot tegen het zelfgetimmerde entresolletje.
Dus die kleine garagebedrijven, met hun enorm lage overheadkosten en lage uurtarieven, die hebben het nu druk. Drukker dan de afgelopen decennia. Ze hebben geen financieringsproblemen. Het geld wordt verdiend met hun handen, daar hebben ze geen lening voor nodig. Ze hebben geen overdaad aan vierkante meters. Ze hoeven geen personeel te onstlaan als het even wat slechter gaat. Nee, de sfeer wordt er alleen maar beter op. Meer mensen op een klein oppervlak. Gezellig ouwehoeren over het weer, kankeren op de economie en lachend kijken naar die ene dame die haar oto'tje schrampt bij het achteruit rijden uit de werkplaats. Ze lacht vriendelijk terug, een deuk meer of minder, er zijn ergere dingen denkt ze.
Als je auto klaar is, rond je het bedrag weer naar boven af. Contant reken je af natuurlijk, ook al heeft de pinautomaat hier ook zijn intrede gedaan. Je maakt een afspraak voor over een paar weken, als die onderdelen van marktplaats binnen zijn, of wat je haalt bij de sloop. Ze mopperen niet om dat voor je te monteren.
Je rijdt naar buiten met je auto. Hij is niet gewassen, maar dat geeft niet, daar betaal je ook niet voor. En trouwens, met dit weer was 't toch water naar de zee dragen. Nee, die garagisten van tegenwoordig, die begrijpen jou als klant heel goed.
En weet je wat het leuke is. Ik kom er al jaren! Het is geen terugkeer naar de nostalgie, het was altijd bittere noodzaak. Maar het is er nu een stuk gezelliger nu de oude klanten ook weer zijn teruggekeerd. Lullig voor die lelijke panden op die industrieterreinen. Toen ze nieuw werden opgeleverd, waren ze mooier dan nu. Aan zo'n oud vervallen garagebedrijfje, onder een paar dubbele bovenwoningen, daar kan echt helemaal geen architectonisch hoogstandje aan tippen. Ik ben blij dat we het niet meer alleen hoeven te doen met iemand als deze Wilco, die de garages uit vervlogen tijden doet herleven met zijn prachtige creaties die hij toont op zijn website: http://www.wilcosdioramas.com/. Het is veel fijner om er levensgroot tussen te staan, met je bakkie in de hand, wachtend op de chef, tot 'ie zegt: uw auto is klaar meneer, drink gerust uw kop koffie leeg, dan maak intussen een vriendelijke nota. Eigenlijk jammer dat ze zo snel klaar waren, ik was lekker weggedroomd in een realistische wereld.
Vervolgens kreeg je een factuur met daarop uurtarieven en materiaalkosten die voorraden, rente van de bedrijfshypotheek en de afschrijving van de vele nieuwe bedrijfsmiddelen die zijn aangeschaft. De mensen uit de buurt, die zochten naar een nieuwe garage. Een aantal bestaande klanten lieten zich verleiden om de moeite te nemen om naar dat saaie industrieterrein af te reizen, met hun kapotte auto. Bij gebrek aan beter.
Hier en daar zie je nog een garagebedrijfje zitten die de verleiding heeft weerstaan van 'nieuw is altijd beter en vernieuwing is vooruitgang'. Gelukkig maar, want garagebedrijfhouders zijn vaak simpele ondernemers en prachtige vaklui. En in beide zit hun kracht. Die moet je niet weghalen uit woongebieden, die horen daar thuis. Er is ook behoefte aan. Dat buren dat niet altijd leuk vinden, door parkeerdrukte, geluidsoverlast of andere onaangename bijzaken, dat maakt niet uit. Mensen moeten minder zeuren, want ook die mensen hebben onderhoud nodig voor hun auto. En zelfs de grootste anti-autofanaat, heeft een auto en zal het met me eens zijn dat die paar kilometer rijden naar het professionele garagebedrijf, teveel is.
Anyway, we zitten in een economische crisis. En wat gebeurt er. Mensen gaan op de kleintjes letten. En er is sprake van een stukje gunnen.
Ben je bij dat grote nieuwe bedrijf altijd goed en vriendelijk geholpen? Tuurlijk wel, maar je mist de directe benadering, de klantgerichtheid, het meedenken en vooral de echte sleutelkunsten van de man met vette klauwen en een peuk in zijn mondhoek. Je mist de versgezette koffie, de Wurth poster aan de muur, de krappe garage waarin je je kont net kunt keren en waar je zo nu en dan struikelt over een snoer, een uitstekend deel van de brug of je hoofd stoot tegen het zelfgetimmerde entresolletje.
Dus die kleine garagebedrijven, met hun enorm lage overheadkosten en lage uurtarieven, die hebben het nu druk. Drukker dan de afgelopen decennia. Ze hebben geen financieringsproblemen. Het geld wordt verdiend met hun handen, daar hebben ze geen lening voor nodig. Ze hebben geen overdaad aan vierkante meters. Ze hoeven geen personeel te onstlaan als het even wat slechter gaat. Nee, de sfeer wordt er alleen maar beter op. Meer mensen op een klein oppervlak. Gezellig ouwehoeren over het weer, kankeren op de economie en lachend kijken naar die ene dame die haar oto'tje schrampt bij het achteruit rijden uit de werkplaats. Ze lacht vriendelijk terug, een deuk meer of minder, er zijn ergere dingen denkt ze.
Als je auto klaar is, rond je het bedrag weer naar boven af. Contant reken je af natuurlijk, ook al heeft de pinautomaat hier ook zijn intrede gedaan. Je maakt een afspraak voor over een paar weken, als die onderdelen van marktplaats binnen zijn, of wat je haalt bij de sloop. Ze mopperen niet om dat voor je te monteren.
Je rijdt naar buiten met je auto. Hij is niet gewassen, maar dat geeft niet, daar betaal je ook niet voor. En trouwens, met dit weer was 't toch water naar de zee dragen. Nee, die garagisten van tegenwoordig, die begrijpen jou als klant heel goed.
En weet je wat het leuke is. Ik kom er al jaren! Het is geen terugkeer naar de nostalgie, het was altijd bittere noodzaak. Maar het is er nu een stuk gezelliger nu de oude klanten ook weer zijn teruggekeerd. Lullig voor die lelijke panden op die industrieterreinen. Toen ze nieuw werden opgeleverd, waren ze mooier dan nu. Aan zo'n oud vervallen garagebedrijfje, onder een paar dubbele bovenwoningen, daar kan echt helemaal geen architectonisch hoogstandje aan tippen. Ik ben blij dat we het niet meer alleen hoeven te doen met iemand als deze Wilco, die de garages uit vervlogen tijden doet herleven met zijn prachtige creaties die hij toont op zijn website: http://www.wilcosdioramas.com/. Het is veel fijner om er levensgroot tussen te staan, met je bakkie in de hand, wachtend op de chef, tot 'ie zegt: uw auto is klaar meneer, drink gerust uw kop koffie leeg, dan maak intussen een vriendelijke nota. Eigenlijk jammer dat ze zo snel klaar waren, ik was lekker weggedroomd in een realistische wereld.
Comment