Tweet
Kweenie of iemand vanochtend toevallig buienradar.nl aan had? Die grote donkerrode vlek boven Friesland en Groningen?
Daar moest ik dus doorheen.
Ik ben gisteren met de Lagonda naar mijn ouders gereden. Prachtig weer was het. Bij Hoogeveen van de snelweg af en dwars door Drenthe naar Oost-Groningen. Man wat een skit-te-ren-de rit. Wel hard werken in al die kleine Drentse dorpjes met al die rotondes en nauwe kronkelstraatjes. Zwaar sturen, zwaar remmen, veel schakelen. Maar mooi hoor.
En dan achter Stadskanaal je geboortegrond betreden, met die magistrale vergezichten die 's winters zo depri zijn, maar midden in de zomer zo adembenemend mooi. Ja, dat deed me wel wat. Je kunt de man wel uit Groningen halen, maar Groningen niet uit de man.
Overigens viel me tijdens het aansluitende tochtje met mijn ouders langs Oostwold, Nieuwolda en Termunten op hoe mooi het er toch is. D'r is hier in de Randstad geen sterveling die dat weet, en misschien is dat ook maar goed zo. Maar goed: zelf was ik ook al sinds 1990 niet meer in dat deel van Groningen geweest, dus de schande is ook aan mij.
Dat terzijde!
Vandaag moest ik terugrijden, met een omweg via 't Gooi, waar mijn zus woont. Ik had vanochtend al gewacht tot de zwaarste regenbuien weg waren getrokken, en was toen op weg gegaan. Maar ergens tussen Drachten en Heerenveen, op de A7, werd de hemel donkergrijs, en even later begon het zo ONAARDS hard te plenzen, mijn god. De rest van het verkeer op de snelweg reed 70, vanwege het slechte zicht.
De Lagonda heeft nog steeds geen dak, dus ik was binnen een minuut drijfnat tot op de huid. Maar veel erger was dat de ruitenwissers het nauwelijks doen, en in zo'n bui al helemaal niet. Dus je zag *niets* door dat kleine ruitje. Ik probeerde er dus maar overheen te kijken, en dat ging slechts gedurende twee seconden. Dan stond het water ook in je ogen. Je kon je alleen nog op de streep van de vluchtstrook oriënteren. Voor de rest zag ik niets meer door al het water. Maar ik dacht: ik ga *niet* stoppen en schuilen onder een viaduct, want dan sta ik er over twee uur nog, zo langzaam als die buien wegtrekken. Nee, gewoon het stuur in de knuisten en doorrijden tot je onder de stortbui vandaan bent.
Het was alleen best een grote bui. De oude jaren twintig-pet was al helemaal doorweekt, de rest van de kleren sowieso, het water gutste overal doorheen, maar: de Lagonda gaf geen krimp. Geen enkele misfire, helemaal niets. Met deze auto halen we Mongolië wel (en terug).
Maar wat een ellende voor de mensch achter het stuur. :-)
Als iemand me heeft ingehaald en een foto heeft genomen: hebben...
Desondanks is dit wel 't echte rijden. Als ik dan denk aan die replica-klassiekerrijders die de auto binnen laten staan als de lucht niet strakblauw is!
Man wat mooi (maar ik ga dadelijk wel eerst douchen...)
Daar moest ik dus doorheen.
Ik ben gisteren met de Lagonda naar mijn ouders gereden. Prachtig weer was het. Bij Hoogeveen van de snelweg af en dwars door Drenthe naar Oost-Groningen. Man wat een skit-te-ren-de rit. Wel hard werken in al die kleine Drentse dorpjes met al die rotondes en nauwe kronkelstraatjes. Zwaar sturen, zwaar remmen, veel schakelen. Maar mooi hoor.
En dan achter Stadskanaal je geboortegrond betreden, met die magistrale vergezichten die 's winters zo depri zijn, maar midden in de zomer zo adembenemend mooi. Ja, dat deed me wel wat. Je kunt de man wel uit Groningen halen, maar Groningen niet uit de man.
Overigens viel me tijdens het aansluitende tochtje met mijn ouders langs Oostwold, Nieuwolda en Termunten op hoe mooi het er toch is. D'r is hier in de Randstad geen sterveling die dat weet, en misschien is dat ook maar goed zo. Maar goed: zelf was ik ook al sinds 1990 niet meer in dat deel van Groningen geweest, dus de schande is ook aan mij.
Dat terzijde!
Vandaag moest ik terugrijden, met een omweg via 't Gooi, waar mijn zus woont. Ik had vanochtend al gewacht tot de zwaarste regenbuien weg waren getrokken, en was toen op weg gegaan. Maar ergens tussen Drachten en Heerenveen, op de A7, werd de hemel donkergrijs, en even later begon het zo ONAARDS hard te plenzen, mijn god. De rest van het verkeer op de snelweg reed 70, vanwege het slechte zicht.
De Lagonda heeft nog steeds geen dak, dus ik was binnen een minuut drijfnat tot op de huid. Maar veel erger was dat de ruitenwissers het nauwelijks doen, en in zo'n bui al helemaal niet. Dus je zag *niets* door dat kleine ruitje. Ik probeerde er dus maar overheen te kijken, en dat ging slechts gedurende twee seconden. Dan stond het water ook in je ogen. Je kon je alleen nog op de streep van de vluchtstrook oriënteren. Voor de rest zag ik niets meer door al het water. Maar ik dacht: ik ga *niet* stoppen en schuilen onder een viaduct, want dan sta ik er over twee uur nog, zo langzaam als die buien wegtrekken. Nee, gewoon het stuur in de knuisten en doorrijden tot je onder de stortbui vandaan bent.
Het was alleen best een grote bui. De oude jaren twintig-pet was al helemaal doorweekt, de rest van de kleren sowieso, het water gutste overal doorheen, maar: de Lagonda gaf geen krimp. Geen enkele misfire, helemaal niets. Met deze auto halen we Mongolië wel (en terug).
Maar wat een ellende voor de mensch achter het stuur. :-)
Als iemand me heeft ingehaald en een foto heeft genomen: hebben...
Desondanks is dit wel 't echte rijden. Als ik dan denk aan die replica-klassiekerrijders die de auto binnen laten staan als de lucht niet strakblauw is!
Man wat mooi (maar ik ga dadelijk wel eerst douchen...)
Comment