Tweet
Ik begin;
Ik liep gister avond in de gang van ons huisje toen er een beestje in mijn oor vloog. Het brombe flink in mijn oor en mijn trommelvlies deed vreselijk pijn. Dus heb ik de aanval geopend met; Een wattenstaafje, een stokje met een stuk plakband er aan, een douche (om het beest te verzuipen) maar niets hielp. Ondertussen staan schreeuwen tegen mw Kleintje dat ze rustig moest blijven en vooral niet in paniek moest raken (wat ze uiteraard wel deed). Beelden uit Startrek the wrath of khan schoten voor mijn ogen voorbij.
De pijn was niet prettig en mw Kleintje rende naar de buren. (Picture this; We zitten de eerste dag in ons nieuwe huis op Whidbey Island voor de kust van Seattle). Ondertussen (wel gedoucht) zat ik achter de computer te Googlen voor een dokter, ziekenhuis, eerste hulp of wat dan ook.
Ondertussen had onze buurman (hallo buurman, wij zijn de nieuwe buren) 911 gebeld (zo gaat dat in Amerika) en prompt stonden er twee alleraardigste brandweerlieden voor mijn neus. Mw Kleintje nog uitleggen dat er echt geen brand is en dat er een beestje in haar mans hoor zit. Niks mee te maken....regels zijn regels en hier komt eerst de brandweer om zaken op orde te stellen. Daar lag ik dan. 2 Knoestige brandweerlieden druk overleggen en mijn bloeddruk opnemen. Ondanks de pijn was ik best bij de pinken en zo werd het toch nog gezellig in (huur) huize Kleintje. Ook toen de ambulance arriveerde.
Met 2 buisjes vloeistof hebben ze het beestje verdoofd. De vloeistof werkte ook gelijk verkoelend dus niet alleen voor beestje was het even tijd om te relaxen maar ook voor mijn oor.
De paramedics konden niets zien in mijn oor en er werd besloten mij mee te nemen naar het lokale ziekenhuis zo'n 50 kilometer verder op land inwaarts (noorden van het eiland).
Geanimeerd gesprek gehad met de dame die bij mij in de ambulance zat. Maar ja, ik MOEST wel gaan liggen. Mocht niet meerijden op het bankje. En daar ik mij lichamelijk helemaal goed voelde was het een vreemde gewaarwording om zo vervoerd te worden.
Ook in het ziekenhuis aangekomen mocht ik niet lopen. Gelukkig mocht ik mezelf nog wel op het andere bed hijsen. Na paar minuutjes kwam de dokter al. Ook voor hem was dit een bijzonder geval. Het heeft toch nog 15 minuten (en mijn oorharen) gekost voor dat "the bastard" naar buiten kwam. Dood.
Foto's volgen......
Ik liep gister avond in de gang van ons huisje toen er een beestje in mijn oor vloog. Het brombe flink in mijn oor en mijn trommelvlies deed vreselijk pijn. Dus heb ik de aanval geopend met; Een wattenstaafje, een stokje met een stuk plakband er aan, een douche (om het beest te verzuipen) maar niets hielp. Ondertussen staan schreeuwen tegen mw Kleintje dat ze rustig moest blijven en vooral niet in paniek moest raken (wat ze uiteraard wel deed). Beelden uit Startrek the wrath of khan schoten voor mijn ogen voorbij.
De pijn was niet prettig en mw Kleintje rende naar de buren. (Picture this; We zitten de eerste dag in ons nieuwe huis op Whidbey Island voor de kust van Seattle). Ondertussen (wel gedoucht) zat ik achter de computer te Googlen voor een dokter, ziekenhuis, eerste hulp of wat dan ook.
Ondertussen had onze buurman (hallo buurman, wij zijn de nieuwe buren) 911 gebeld (zo gaat dat in Amerika) en prompt stonden er twee alleraardigste brandweerlieden voor mijn neus. Mw Kleintje nog uitleggen dat er echt geen brand is en dat er een beestje in haar mans hoor zit. Niks mee te maken....regels zijn regels en hier komt eerst de brandweer om zaken op orde te stellen. Daar lag ik dan. 2 Knoestige brandweerlieden druk overleggen en mijn bloeddruk opnemen. Ondanks de pijn was ik best bij de pinken en zo werd het toch nog gezellig in (huur) huize Kleintje. Ook toen de ambulance arriveerde.
Met 2 buisjes vloeistof hebben ze het beestje verdoofd. De vloeistof werkte ook gelijk verkoelend dus niet alleen voor beestje was het even tijd om te relaxen maar ook voor mijn oor.
De paramedics konden niets zien in mijn oor en er werd besloten mij mee te nemen naar het lokale ziekenhuis zo'n 50 kilometer verder op land inwaarts (noorden van het eiland).
Geanimeerd gesprek gehad met de dame die bij mij in de ambulance zat. Maar ja, ik MOEST wel gaan liggen. Mocht niet meerijden op het bankje. En daar ik mij lichamelijk helemaal goed voelde was het een vreemde gewaarwording om zo vervoerd te worden.
Ook in het ziekenhuis aangekomen mocht ik niet lopen. Gelukkig mocht ik mezelf nog wel op het andere bed hijsen. Na paar minuutjes kwam de dokter al. Ook voor hem was dit een bijzonder geval. Het heeft toch nog 15 minuten (en mijn oorharen) gekost voor dat "the bastard" naar buiten kwam. Dood.
Foto's volgen......
Comment