Tweet
Het is maandagavond, en voor het eerst sinds lange tijd hang ik rond op het vliegveld van Berlijn voor de vlucht naar NL. Nou lag hier in de kiosk een geweldig tijdschrift, 'einestages' - een soort gedrukte Andere Tijden (VPRO), uitgegeven door Der Spiegel.
Staat daarin een prachtartikel over hoe glamoureus vroeger het vliegen wel niet was.
Dan kijk je eens om je heen. Vóór je een groep pizza-vretende studenten. Links een hele kliek grijze, volvette zestigers met ENORME tassen (ongelooflijk wat allemaal in de handbagage mag, tegenwoordig). In de taxfree-winkel rechts een hele rij schuifelende, nors kijkende dwangconsumenten.
En dan denk ik wel eens: ik ben zo'n veertig tot vijftig jaar te laat geboren.
Stel je het toch eens voor. 1962. Je bent broodschrijver. Een beroep dat weinig concurrentie kent, en dus verdien je goed. Met wat talent schop je het zelfs behoorlijk ver. Hetzelfde geldt trouwens voor andere verwaterde beroepen als fotograaf, computeringenieur of stewardess. Dat, wat de gemiddelde gummer vandaag de dag als beroep en opleidingsniveau heeft, had je in 1962 goud geld opgeleverd.
En wat had je daarmee kunnen doen? Een BMW 507 kopen. Of een Austin-Healey. Of een Mercedes-Benz 300SL. Serieus coole auto's die je vandaag de dag niet of zelden meer vindt. En plek om ermee te scheuren had je ook gehad, op de volkomen lege autowegen en autobahnen. Snelheidslimieten? Zelfs in Nederland bestonden die toen niet.
Als je in een vliegtuig was gestapt, was je omringd geweest door stille, goed opgevoede mensen uit de bovenlaag van de samenleving. Je zou bediend worden door bloedmooie stewardessen die gegarandeerd single waren (want dat was voorwaarde tijdens hun sollicitatie). En waar je ook zou arriveren - Chicago, de Dominicaanse Republiek, of zelfs de Costa del Sol godbetert - IEDEREEN in jouw buurt zou strontjaloers zijn geweest.
Er is alleen één minpuntje.
Ik had dan namelijk dit bericht per telex naar de Gummen-hoofdcentrale moeten sturen, die het zou laten drukken, per post naar de abonnees zou versturen, twee weken later alle antwoorden sorteren, opnieuw drukken in een magazine en dat weer terug zou sturen. Oeverloos vrijdagmiddagrellen was er dus niet bij geweest, anno 1962.
Maar dat is dan ook alles, hè.
Staat daarin een prachtartikel over hoe glamoureus vroeger het vliegen wel niet was.
Dan kijk je eens om je heen. Vóór je een groep pizza-vretende studenten. Links een hele kliek grijze, volvette zestigers met ENORME tassen (ongelooflijk wat allemaal in de handbagage mag, tegenwoordig). In de taxfree-winkel rechts een hele rij schuifelende, nors kijkende dwangconsumenten.
En dan denk ik wel eens: ik ben zo'n veertig tot vijftig jaar te laat geboren.
Stel je het toch eens voor. 1962. Je bent broodschrijver. Een beroep dat weinig concurrentie kent, en dus verdien je goed. Met wat talent schop je het zelfs behoorlijk ver. Hetzelfde geldt trouwens voor andere verwaterde beroepen als fotograaf, computeringenieur of stewardess. Dat, wat de gemiddelde gummer vandaag de dag als beroep en opleidingsniveau heeft, had je in 1962 goud geld opgeleverd.
En wat had je daarmee kunnen doen? Een BMW 507 kopen. Of een Austin-Healey. Of een Mercedes-Benz 300SL. Serieus coole auto's die je vandaag de dag niet of zelden meer vindt. En plek om ermee te scheuren had je ook gehad, op de volkomen lege autowegen en autobahnen. Snelheidslimieten? Zelfs in Nederland bestonden die toen niet.
Als je in een vliegtuig was gestapt, was je omringd geweest door stille, goed opgevoede mensen uit de bovenlaag van de samenleving. Je zou bediend worden door bloedmooie stewardessen die gegarandeerd single waren (want dat was voorwaarde tijdens hun sollicitatie). En waar je ook zou arriveren - Chicago, de Dominicaanse Republiek, of zelfs de Costa del Sol godbetert - IEDEREEN in jouw buurt zou strontjaloers zijn geweest.
Er is alleen één minpuntje.
Ik had dan namelijk dit bericht per telex naar de Gummen-hoofdcentrale moeten sturen, die het zou laten drukken, per post naar de abonnees zou versturen, twee weken later alle antwoorden sorteren, opnieuw drukken in een magazine en dat weer terug zou sturen. Oeverloos vrijdagmiddagrellen was er dus niet bij geweest, anno 1962.
Maar dat is dan ook alles, hè.
Comment